Ένα σούπερ γκρουπ βρίσκει τα πατήματά του και παίρνει μεγαλύτερα ρίσκα.
Led Zeppelin II
Led Zeppelin
27
Αυτό που μερικές φορές φάνταζε άγαρμπο στο ντεμπούτο τους το 1969 —βρετανική blues rock, αλλά πιο αργή, πιο βαριά και πιο δυνατή— ακουγόταν άψογο μόλις οκτώ μήνες αργότερα, στο Led Zeppelin II. Ήταν φανερό ότι είχαν περάσει χρόνο περιοδεύοντας: Μερικά τραγούδια είτε προέκυψαν είτε εξελίχθηκαν μέσα από τις ζωντανές εμφανίσεις τους, ενώ άλλα (ειδικά το «Whole Lotta Love») αντανακλούσαν μια σχέση μεταξύ των μελών του συγκροτήματος που έκανε τη μουσική πολύ πιο άμεση, αλλά τους επέτρεπε να πάρουν και μεγαλύτερα, πιο παράξενα ρίσκα.
Αν και έχει γίνει πολύς λόγος για την έκδηλη αναφορά των Led Zeppelin στην blues των μαύρων της Αμερικής, η πραγματικότητα —και η μουσική τους κληρονομιά— ήταν πιο περίπλοκη. Η ακρόαση του Led Zeppelin II αποκαλύπτει νεαρούς Βρετανούς να υιοθετούν την blues όχι ως προοδευτική πόζα, αλλά ως απόκρυφη γνώση, τόσο στρεβλή και απροσδιόριστη όσο οι κέλτικες πινελιές του «Thank You» ή τα εμπνευσμένα από τον Tolkien οράματα που ο Jimmy Page αξιοποίησε στο «Ramble On». Το Led Zeppelin II σηματοδότησε τη στιγμή που το σχήμα κατάλαβε πώς να κάνει τη rock με βάση την blues να ακούγεται σαν κάτι πιο δύσκολα αναγνωρίσιμο.