Ένα τολμηρό και πολιτικοποιημένο διπλό άλμπουμ που ξεπέρασε τα όρια της punk.
London Calling
The Clash
35
Όσο σπουδαία κι αν ήταν τα δύο πρώτα άλμπουμ των The Clash, ήταν βασισμένα σε ένα καλούπι της punk, που το 1979 είχε ήδη αρχίσει να ακούγεται κάπως περιορισμένο, αν όχι οπισθοδρομικό. Έχοντας εγκατασταθεί σε ένα αυτοσχέδιο προβάδικο δίπλα σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων, άρχισαν να δοκιμάζουν διασκευές σε στυλ φαινομενικά έξω από το στοιχείο τους: reggae, soul, rockabilly, pub rock. Το London Calling όχι μόνο αντικατέστησε τη στυλιστική συνοχή με τον πειραματισμό, αλλά σηματοδότησε τη στιγμή που οι The Clash ξεπέρασαν τα σύνορα της punk.
Το εντυπωσιακό με το London Calling δεν είναι το εύρος που καλύπτει, αλλά η άνεση με την οποία το συγκρότημα το κάνει δικό του. Είναι σοβαροί («Death or Glory», «Hateful»), είναι ανάλαφροι («Revolution Rock», «Lover’s Rock»), τραγουδούν για κοινούς αγώνες («Clampdown») και προσωπικές σχέσεις (το «Train in Vain» του Mick Jones) και ξεφεύγουν από το κλισέ που θέλει τη ζωή μας να είναι πάντα προϊόν της εξωτερικής πραγματικότητας. Από εκεί που κάποτε μιλούσαν για τη φτωχή νεολαία της Αγγλίας και τις φθίνουσες προοπτικές της, εξέφραζαν πλέον τα δεινά της εργατικής τάξης σε όλο τον κόσμο, τραγουδώντας τις «μπαλάντες» των απλών ανθρώπων.