Ένα σκοτεινό και ντόμπρο κλασικό άλμπουμ που ξαναέκανε τη rock απειλητική.
Appetite for Destruction
Guns N' Roses
52
Το σκοτεινό, κοσμοϊστορικό ντεμπούτο των Guns N’ Roses του 1987 δεν εξωραΐζει ποτέ την ωμή πραγματικότητά του, όσο άσχημη κι αν είναι. Τα τραγούδια που αναφέρονται στα ναρκωτικά δεν αφορούν τη μαστούρα, αλλά την απώλεια της συνείδησης («Mr. Brownstone», «Nightrain»). Τα τραγούδια για το σεξ δεν αποζητούν τόσο τη σωματική πράξη όσο τη δύναμη που τη συνοδεύει («Anything Goes»). Όταν γράφουν έναν ύμνο, είναι με φόντο τη βρωμιά και τη μιζέρια («Paradise City»). Και όταν γράφουν μια μπαλάντα, είναι με την παρανοϊκή αίσθηση ότι τίποτα τόσο αγνό δε θα μπορούσε να είναι πραγματικά αληθινό («Sweet Child o’ Mine»).
Εκείνη την εποχή, το γκρουπ θεωρούνταν ένα αντίδοτο στην καλογυαλισμένη pop-metal που κυριαρχούσε στα chart και στα ερτζιανά — κάτι σαν τους The Rolling Stones σε σχέση με τα πιο pop συγκροτήματα της δεκαετίας του ’60. Αλλά το Appetite δεν είχε απλώς την ίδια εμπορική απήχηση με αυτές τις μπάντες, αλλά ουσιαστικά τις εκτόπισε, φέρνοντας στο προσκήνιο μια πιο άγρια αισθητική και, μέχρι έναν βαθμό, άνοιξε τον δρόμο για το τελειωτικό χτύπημα της grunge λίγα χρόνια αργότερα. Μερικά συγκροτήματα κάνουν το παίξιμο ενός χαλαρού ήχου να ακούγεται απελευθερωτικό — αλλά οι Guns N’ Roses το έκαναν να ακούγεται απειλητικό.
«Το κυρίαρχο είδος ήταν η hair metal ή κάτι τέτοιο. Για μένα, αυτό το άλμπουμ ξεχώρισε αμέσως. Ένιωθα ότι όλα τα άλλα συγκροτήματα προσπαθούσαν να το μιμηθούν».
Pete Wentz