Το αποκορύφωμα της neo-soul των ’90s ήταν ένα κράμα μαύρης καινοτομίας.
Voodoo
D'Angelo
57
Όταν ο D’Angelo κυκλοφόρησε το αριστούργημά του, το Voodoo, στην αυγή του αιώνα (και πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο του, το Brown Sugar), έγινε αμέσως ξεκάθαρο ότι είχε αποφύγει τον κίνδυνο της «κοιλιάς» του δεύτερου δίσκου, για να εξελιχθεί σε έναν μουσικό που ασχολείται τόσο με το να τιμά το παρελθόν όσο και με το να ακολουθεί τις καλλιτεχνικές του παρορμήσεις. Εκείνη την εποχή, το κίνημα της neo-soul ήταν μια εναλλακτική πρόταση στην πιο φανταχτερή πλευρά της hip-hop και της R&B των ’90s, και το Voodoo ήταν το αποκορύφωμά του: ένα κράμα μαύρης καινοτομίας —blues, jazz, soul, funk, ακόμη και gospel— διανθισμένο με ένα πλήρες εύρος ανθρώπινων συναισθημάτων, από την απόγνωση μέχρι την έκσταση.
Τα groove που περιέχονται στο άλμπουμ έχουν το απαραίτητο βάθος για να σε καθηλώσουν, ακόμα και όταν ξεπερνούν τα έξι λεπτά — ειδικά τότε. Άκουσε, για παράδειγμα, το πιο αναγνωρίσιμο single, το «Untitled (How Does It Feel)», και το πώς ο προσεκτικός βηματισμός του μοιάζει με αποπλάνηση, ή τη διασκευή του «Feel Like Makin’ Love» της Roberta Flack: Και τα δύο αναδίδουν μια αίσθηση συλλογικότητας, καθώς τα όργανα και το συγκλονιστικό φαλσέτο του D’Angelo κουβαλούν εξίσου βαρύ φορτίο. Αν το Brown Sugar ήταν μια ελεγχόμενη καύση, τότε το Voodoo είναι μια πύρινη λαίλαπα πειραματισμού, συνδυάζοντας τον χαλαρό αυτοσχεδιασμό με την ακρίβεια μιας καλά εξασκημένης ιδιοφυΐας.
«Υπάρχει μια χαλαρή διάθεση στην παραγωγή, στις ενορχηστρώσεις, στο παίξιμο. Νιώθεις ότι τίποτα δεν είναι παρατραβηγμένο ή βεβιασμένο. Υπάρχει μια χάρη σε όλα αυτά, που τη λατρεύω».
Sara Bareilles