Το γερμανικό σχήμα πάντρεψε τον ηλεκτρονικό πειραματισμό με τη φουτουριστική φιλοσοφία.
Trans-Europe Express
Kraftwerk
71
Οι Kraftwerk δε δίστασαν ποτέ να επανεφεύρουν τον εαυτό τους. Αν η ηλεκτρονική τους περίοδος ξεκίνησε με τα διαπεραστικά αρπέτζιο του Autobahn (1974), το synth-pop κεφάλαιό τους εγκαινιάστηκε για τα καλά με το Radio-Activity (1975), όπου εξερεύνησαν πιο σύντομα τραγούδια και πιο ευκολομνημόνευτες μελωδίες. Αλλά με το Trans-Europe Express του 1977 τελειοποίησαν το πάντρεμα του ηλεκτρονικού πειραματισμού με τη φουτουριστική φιλοσοφία.
Το Trans-Europe Express σύστησε τους Kraftwerk περίπου ως την απάντηση της Γερμανίας στον Andy Warhol — σε μια μουσική που απευθυνόταν στο ευρύ κοινό, επινόησαν ένα νέο είδος εννοιολογικής τέχνης. Το άλμπουμ περιλαμβάνει μερικούς από τους πιο καθοριστικούς ήχους τους — η μελωδία του ομώνυμου κομματιού θα αποτελούσε τη βάση για το «Planet Rock» του Afrika Bambaataa, ενώ ο τραχύς ρυθμός του «Metal on Metal» συνέβαλε στη διαμόρφωση της techno που θα γεννιόταν λίγα χρόνια αργότερα. Ως προς την ατμόσφαιρα, το άλμπουμ είναι μοιρασμένο ανάμεσα στην απέραντη αισιοδοξία και σε πιο σκοτεινές, πιο αμφίθυμες διαθέσεις. Στο χέρι των ακροατών είναι να αποφασίσουν αν τα ευδαιμονικά vocoder του «Endless Endless», του κομματιού που κλείνει τον δίσκο, είναι πραγματικά ελπιδοφόρα ή συνιστούν μια δηκτική ματιά σε ένα μετα-ανθρώπινο μέλλον.
«Πρόκειται για έναν καθοριστικό δίσκο στην ηλεκτρονική μουσική και έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών. Θυμάμαι να καπνίζω ένα τσιγαριλίκι και να το ακούω σε πολύ δυνατά ηχεία — νόμιζα ότι είδα τον Θεό».
Elton John