Ένα ακραίο, σκοτεινό μείγμα industrial θορύβου και pop που κατέκτησε τις μάζες.
The Downward Spiral
Nine Inch Nails
74
Ακόμα και σε μια περίοδο που συγκροτήματα όπως οι Nirvana μπορούσαν να γίνουν διάσημα, το The Downward Spiral έμοιαζε ακραίο. Ο Trent Reznor κάποτε χαρακτήρισε το δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Nine Inch Nails «γιορτή αυτοκαταστροφής, με τη μορφή ενός εννοιολογικού δίσκου που κατάφερε με κάποιον τρόπο να γίνει πολυπλατινένια παγκόσμια επιτυχία».
Εμπνευσμένο από τον Iggy Pop, τον Lou Reed και τη βερολινέζικη τριλογία του David Bowie, το Spiral ώθησε την industrial pop του Pretty Hate Machine σε απροσδόκητες κατευθύνσεις, καθώς πειραματιζόταν με τραγούδια ερωτικής απώλειας («Piggy»), disco και soul («Closer»), αλλά και μπαλάντες τόσο ανατριχιαστικής ευθραυστότητας, που η ακρόασή τους μοιάζει ηδονοβλεπτική («Hurt»). Ακόμα και κομμάτια που είναι συνεπή προς την προηγούμενη μουσική του συγκροτήματος —όπως η ακανόνιστη hardcore του «March of the Pigs»— έγιναν αισθητά πιο επιθετικά, κάνοντας τις πιο ήσυχες στιγμές του άλμπουμ να ακούγονται ακόμα πιο εξουθενωμένες.
Ο ήχος του άλμπουμ είναι εξίσου διχασμένος, αναμειγνύοντας ψηφιακά και αναλογικά στοιχεία, κολάζ από sample με live και νατουραλιστικές ερμηνείες. Αν χρειάζεται να αναφερθεί μία καθοριστική στιγμή, αυτή είναι η κορύφωση του «Closer» με τη μηχανική synth-funk του να δίνει τη θέση της σε ένα παραμορφωμένο, μοναχικό πιάνο. Μετά το Spiral, οι καλλιτέχνες δε χρειαζόταν να αποφασίσουν αν θα είναι rock συγκροτήματα ή παραγωγοί ηλεκτρονικής μουσικής — ο Reznor είχε γεφυρώσει τους δύο κόσμους.