Άτσαλο αλλά άμεσο, το πρότυπο για την απελπισμένη ακουστική rock που ακολούθησε.
After the Gold Rush
Neil Young
81
Το After the Gold Rush είναι πιθανότατα το πρώτο πολυπλατινένιο άλμπουμ που ηχογραφήθηκε στο υπόγειο κάποιου, αλλά το εξίσου σημαντικό είναι ότι ακούγεται ακριβώς έτσι. Ο Young καταστάλαξε στο ύφος που τον καθόρισε για τα επόμενα 50 και πλέον χρόνια: διαισθητικό, άμεσο, ελαφρώς άτσαλο, αλλά συνεπές προς τις βαθύτερες δημιουργικές αλήθειές του. Όταν ο σπουδαίος έφηβος κιθαρίστας Nils Lofgren απάντησε στην πρόσκλησή του να παίξει πιάνο λέγοντας ότι δεν ήξερε πώς, ο Young είπε υπέροχα — αυτό ακριβώς ήταν το είδος του πιανίστα που έψαχνε.
Σε μια εποχή κατά την οποία η αισιοδοξία της δεκαετίας του ’60 διαλυόταν μέσα στην πραγματικότητα του πολέμου του Βιετνάμ και της οικολογικής καταστροφής, ο Young έκανε το —συνηθισμένο πλέον— βήμα να καταπιαστεί με το άμεσο περιβάλλον του, καταφεύγοντας κάπου πιο ήσυχα και πιο απελπισμένα («After the Gold Rush»), μια διάθεση που σημάδεψε την τέχνη πολλών μετέπειτα καλλιτεχνών, από τον Elliott Smith μέχρι τους Bon Iver. Ο James Taylor και η Joni Mitchell μπορούσαν να διατηρήσουν τη φινέτσα τους — ο Young έμελλε να κάνει όλη μέρα ομοιοκαταληξίες με το «burning» με το «turning» και με το «fly» με το «sky».
