Een experimenteel, politiek geladen album dat groter was dan punk.
London Calling
The Clash
35
Hoe geweldig de eerste twee albums van The Clash ook waren, ze pasten vooral binnen een blauwdruk van punk die anno 1979 wat beperkte trekjes begon te krijgen. In een geïmproviseerde oefenruimte naast een carrosseriebedrijf begon de band covers te repeteren in stijlen die buiten hun comfortzone lagen: reggae, soul, rockabilly en pubrock. London Calling verving niet alleen een vastomlijnde stijl met nieuw experiment, het was vooral ook het moment waarop The Clash groter werd dan punk.
Het opmerkelijke aan London Calling is niet alleen de veelheid aan stijlen, maar ook hoe moeiteloos de band zich die eigen maakt. Ze zijn zwaar op de hand ('Death or Glory', 'Hateful'), ze zijn luchtig ('Revolution Rock', 'Lover’s Rock'), ze zingen over strijd op het werk ('Clampdown') en strijd thuis ('Train in Vain'). Ze onderstrepen dat onze persoonlijke levens altijd het product zijn van onze omgeving. Wat ooit werd neergezet als een lokale worsteling − arme Engelse jongeren die hun bestaansrecht zoeken in uitzichtloze situaties − werd internationaal: het lot van de arbeidersklasse in het algemeen, ballades over de gewone mens.