Een meedogenloze klassieker die rock weer gevaarlijk maakte.
Appetite for Destruction
Guns N' Roses
52
Het debuut van Guns N' Roses is een donker album, maar het is bovenal een album dat niet bang is om de impact van elk nummer volledig te maximaliseren. De nummers over drugs gaan niet over high worden, ze gaan over het verliezen van je bewustzijn ('Mr. Brownstone', 'Nightrain'). De nummers over seks gaan niet zozeer over de fysieke daad, maar vooral over de macht die ermee gepaard gaat ('Anything Goes'). Als ze met een stevig anthem komen, galmt de euforie tegen een decor van verval en ellende ('Paradise City'). En bij ballads domineert het cynisme dat alle schijnbare schoonheid veel te mooi is om waar te kunnen zijn ('Sweet Child o' Mine').
Destijds werd de band beschouwd als een antidotum tegen de gladgestreken popmetal die de hitlijsten en radiostations domineerden, een beetje zoals The Rolling Stones dat waren tegen de pop van de vroege jaren 60. Het album evenaarde niet alleen het commerciële succes van die bands, maar baande ook een weg voor een rauwere rock-esthetiek; een fundament waarop een paar jaar later ook grunge zich zou manifesteren. Sommige bands lieten het vrije, rebelse bestaan klinken als een bevrijding, Guns N' Roses liet het klinken als een absoluut gevaar.
“Ik geloof dat het genre hairmetal ofzo was. Dit album kreeg voor mij gelijk een plek buiten dat hokje. Ik voelde dat alle andere bands dit album na probeerden te doen.”
Pete Wentz