Nooit eerder legden de Stones hun mythe zo treffend vast in hun sound.
Exile on Main St.
The Rolling Stones
53
Meer dan om de nummers of de uitvoering ervan, ging het op Exile on Main St. vooral om de sfeer. Je hoort de jonge goden zweten in een kelder van een Franse villa met uitzicht over de azuurblauwe Middellandse Zee, omringd door junks en gespuis, 's middags kreeft etend en de hele nacht door werkend. Nooit eerder kreeg de band het voor elkaar om hun mythe zo accuraat vast te leggen in hun sound. Maar Exile was ook tegelijkertijd een album waarop The Rolling Stones het dichtst bij een waar avantgardistisch werkstuk kwamen. Het is een album waarop de onvolmaaktheden − de stroperige mix, de incorrecte uitvoeringen − essentieel zijn. Als die netjes waren weggepoetst was het karakter verloren gegaan.
“Exile on Main St. is het beste rock-'n-rollalbum ooit. Het is niet alleen het resultaat van 's werelds beste rock-'n-rollband die vertoeft in Zuid-Frankrijk, in een onvoorstelbaar mooie en decadente villa, maar het gaat om alles wat daar gebeurt wat je juist niet kan horen.”
Chris Robinson
The Black Crowes
Voor elke 'Tumbling Dice' of 'Torn and Frayed' − twee van de meest samenhangende nummers op het album − was er een 'I Just Want to See His Face' of 'Let It Loose', nummers die niet zozeer fungeerden als afgemaakte gedachten maar meer als suggesties met een open einde. Eerder benutten ze blues als een manier om aardse ontberingen en verlangens uit te drukken, maar nu klonk die blues mysterieus en geheimzinnig. De band belichaamde nu de verwarring die ze eerder slechts beschreven.