Een doorbraak die thrashmetal naar de mainstream bracht.
Master of Puppets
Metallica
69
Al in 1984, na de release van Ride the Lightning, bevond Metallica zich ergens op de scheidslijn tussen twee werelden. De metalband verliet geleidelijk de underground en werd steeds meer omhelsd door de mainstream. Opvolger Master of Puppets overtrof dat album qua intensiteit, snelheid, agressie en vijandigheid jegens de machthebbers. Toch sprak het een nog bredere groep muziekfans aan. De dagen dat de leden van Metallica leefden in een aftands busje waren geteld.
Ondanks dat de muziek op Master of Puppets strak en zorgvuldig in elkaar is gezet, klinkt het nog steeds als een album dat in een kelder of garage is gemaakt. En waar 'bad boys'-ensembles als Van Halen of Mötley Crüe hun fans ontsnapping beloofden door middel van seks, drugs en rock-’n-roll, speelde Metallica met de rusteloosheid van iemand die wegzinkt in een moeras van negatieve gedachten, bijvoorbeeld over oorlog (‘Disposable Heroes’), verslaving (‘Master of Puppets’), religieuze fanatiekelingen (‘Leper Messiah’) en het falen van de gezondheidszorg (‘Welcome Home [Sanitarium]’).
Nooit eerder had zulke extreme muziek zo’n groot publiek aangesproken. Tegelijk was dat nog maar het begin voor Metallica. Binnen vijf jaar na de release van dit album werd Metallica een van de grootste bands ter wereld. Woede en vervreemding hoefden niet langer te schuilen in de schaduw: Metallica bracht ze naar de stadions.