Rommelig maar direct: de blauwdruk voor ontredderde akoestische rock.
After the Gold Rush
Neil Young
81
After the Gold Rush is waarschijnlijk het eerste album dat in iemands kelder werd opgenomen en niettemin werd bekroond met meervoudig platina. Nog belangrijker: het klinkt ook alsof het daar is opgenomen. Neil Young koos voor de stijl die zijn carrière de halve eeuw daarna zou bepalen: intuïtief, direct en een beetje rommelig, maar met herkenbare teksten die vaak overkomen als diepere waarheden. Toen de getalenteerde jonge gitarist Nils Lofgren op het verzoek om piano te spelen antwoordde dat hij dat niet kon, zei Young: “Mooi zo, dat is precies het soort pianist dat ik zoek.”
Op het moment dat het optimisme van de jaren 60 overging in de harde realiteit van de Vietnamoorlog en ecologische rampen, trok Young zich terug in een stillere, wanhopigere omgeving ('After the Gold Rush'), met een toon die de grondslag legt voor diverse latere artiesten, van Elliott Smith tot Bon Iver. James Taylor en Joni Mitchell konden bij hun verfijndheid blijven, Young rijmde er gewoon op los: 'burning' en 'turning', 'fly' en 'sky'.
