De hogepriesteres van de punk combineerde op haar debuut traditie met radicalisme.
Horses
Patti Smith
83
In bepaalde opzichten was Patti Smith een traditionalist die inspiratie putte uit het werk van bijvoorbeeld Bob Dylan, Mick Jagger en pop uit de jaren 60. Tegelijkertijd was ze radicaal: die vastberadenheid, die intensiteit, die manier waarop ze poëzie en jazz injecteerde in de opkomende punkscene en kunstwereld van New York, met verwijzingen naar Rimbaud en Kerouac. Haar debuut uit 1975 (geproduceerd door John Cale van The Velvet Underground) omspande dat allemaal, en nog veel meer.
De magie van Horses is dat je de wortels van de rock kan horen, terwijl het ook klinkt als muziek die nog nooit eerder is gemaakt. Als ze begint met haar vertolking van 'Gloria' van Them met de zin 'Jesus died for somebody’s sins, but not mine', herinnert ze ons aan het feit dat rock rebellie is. Als de apocalyptische visies van 'Land' plaatsmaken voor Chris Kenners jaren 60-hit 'Land of 1000 Dances' is dat omdat er op een bepaalde manier iets heiligs schuilt in de manieren waarop tieners zich met hun lichaam uitdrukken. En als Smith grijpt naar doowop in 'Birdland', dan is dat omdat woorden soms tekortschieten.
“Die langgerekte vorm, het gebruik van spoken word, hoe ze samenwerkte met een liveband. Dat was allemaal zo vernieuwend dat het de grenzen van kunstvormen deed vervagen.”
Liz Phair