Jazzowy kamień milowy, który zmienił tempo i zasięg gatunku.
Kind of Blue
Miles Davis
25
Przerwę między rozwiązaniem swojego pierwszego kwintetu a utworzeniem kolejnego wirtuoz trąbki wykorzystał na przedsięwzięcie, z którego zrodził się jeden z najważniejszych albumów jazzowych w historii. Szaleńcze tempo bebopu i post bopu fundowało improwizującym muzykom niezłą muzyczną gonitwę — Davis wiedział coś na ten temat jako następca Dizzy’ego Gillespiego w Charlie Parker Quintet. Na Kind of Blue wprowadził więc dłuższe przerwy między akordami, dając solistom przestrzeń na zaczerpnięcie oddechu.
„Ta płyta do dziś brzmi jak najnowocześniejsze osiągnięcie w historii jazzu”.
Stephan Moccio
Oprócz zmiany tempa Miles wzbogacił też swoje utwory o nowe tekstury i barwy przywodzące na myśl wyrafinowane harmoniczne podejście Gila Evansa lub George’a Russela, albo nawet Debussy’ego czy Satiego. Pod tym względem płyta była kontynuacją wydanego 10 lat wcześniej krążka Birth of the Cool, a być może także zwiastunem mającego nadejść dekadę później eterycznego In a Silent Way. Na Kind of Blue uwagę zwracają szczególnie dwie ballady, „Blue in Green” i „Flamenco Sketches”, w których wyraźnie słychać intymne, metaliczne brzmienie uzyskane dzięki zastosowaniu tłumika marki Harmon, w kolejnych dekadach kopiowane przez muzyków jazzowych z całego świata.