Gardłowy hip-hop, który zdefiniował nowojorskie brzmienie z lat 90.
Illmatic
Nas
39
W czwartym utworze ze swojej debiutanckiej płyty Nas przekonywał słuchaczy i słuchaczki, że świat należy do nich, ale się mylił. Werdykt skorych do krytykanctwa kręgów raperskich głosił bowiem, że świat należał właśnie do niego, muzycznego objawienia z obfitującego w hip-hopowe talenty osiedla Queensbridge. I choć wartość albumu Illmatic z miejsca dostrzegli głównie znawcy gatunku, z czasem jego wpływ na hip-hop w pełni doceniono.
„Są tam wzorce rymów, których większość raperów do dziś nie potrafi odtworzyć”.
Eminem
Nas wprowadził do hip-hopu zwroty i punkty widzenia, których nikt wcześniej w tym gatunku nie stosował: „My mic check is life or death, breathing a sniper’s breath/ I exhale the yellow smoke of buddha through righteous steps” (Próba mikrofonu to dla mnie kwestia życia i śmierci, oddycham wolno niczym snajper/ Wydycham żółty dym niczym Budda kroczący ścieżką prawości), wyrzuca z siebie na przykład raper w „It Ain’t Hard to Tell”. Wyładowane samplami brzmienie Illmatic to zasługa producenckiego dream teamu w składzie: DJ Premier, Large Professor, Q-Tip, Pete Rock i L.E.S. — tak dobrany zespół podważył sens tradycji produkowania albumów hip-hopowych przez pojedynczych producentów. Dziś te utwory wciąż imponują jednolitą wizją mrocznego, jazzującego rapu, który stał się wizytówką nowojorskiego brzmienia tego gatunku w latach 90.