โซลเหนือกาลเวลา ที่พิสูจน์ว่าเพลงการเมืองไม่เพียงใช้เพื่อเผชิญหน้า แต่ยังปลอบประโลมใจ
What’s Going On
Marvin Gaye
17
เมื่อ Marvin Gaye นำเพลงชื่อเดียวกันกับอัลบั้มปี 1971 อย่าง What’s Going On ไปให้ Berry Gordy ผู้ก่อตั้งโมทาวน์ฟัง กล่าวกันว่า Berry ถึงกับเอ่ยปากว่าเพลงนี้เป็นสิ่งที่แย่ที่สุดที่เขาเคยได้ยิน ดนตรีย้วยเกินไปและเนื้อหาก็การเมืองเกินไป แต่ในเมื่อ Elvis เคยร้องเพลงการเมืองมาแล้ว (“In the Ghetto” ในปี 1969) ทำไม Marvin Gaye จะร้องบ้างไม่ได้ล่ะ
“เขาตามติดความเคลื่อนไหวของการเมืองอเมริกาอยู่ตลอด”
Elton John
ความอัจฉริยะของอัลบั้มนี้คือความเบาสบาย เพลงต่างๆ ล่องลอยและมีชีวิต การแสดงสดให้ความรู้สึกเป็นธรรมชาติ และบางครั้งก็ถึงกับบรรเลงออกมาแบบปุบปับเลย อย่างท่อนแซ็กโซโฟนของ Eli Fontaine ในเพลงชื่อเดียวกับอัลบั้มก็ถูกบันทึกเสียงตอนที่เขาแค่กำลังวอร์มอัป เหมือนกับที่ Sly & The Family Stone ถ่ายทอดความฉุนเฉียวของพวกเขาผ่านอัลบั้มฟังก์สุดขมขื่น (There’s a Riot Goin’ On จากปี 1971) Marvin ก็แปลงความโกรธของเขาให้กลายเป็นพาร์ตเครื่องสายอันรุ่มรวยและเพอร์คัสชันสไตล์ลาติน ที่ไม่เพียงแต่เป็นการแสดงความอ่อนโยนแต่ยังแสดงถึงความพิถีพิถัน แม้ต้องเผชิญหน้ากับความสิ้นหวัง (ในช่วงที่เขาใช้สารเสพติดใน “Flyin’ High [In the Friendly Sky]” และ “Inner City Blues [Make Me Wanna Holler]”) เขาก็ยังเดินหน้าต่อไปได้ นี่คือการแสดงให้เห็นว่า เพลงการเมืองไม่จำเป็นจะต้องเป็นการต่อสู้กันซึ่งหน้า แต่สามารถให้ความรู้สึกอบอุ่นและเชื้อเชิญได้เช่นกัน