สตรีทแร็พระดับเทพที่ขับเคลื่อนด้วยกัญชา ถ้อยคำเผ็ดร้อน และแก๊งสเตอร์ฟังก์
The Chronic
Dr. Dre
19
อัลบั้ม The Chronic ถูกขับเคลื่อนด้วยกัญชา ถ้อยคำเผ็ดร้อน และแก๊งสเตอร์ฟังก์ในสัดส่วนเท่าๆ กัน ซึ่งเพลงแนวนี้ก็เป็นแนวเพลงย่อยของฮิปฮอปเวสต์โคสต์ที่ Dr. Dre คิดค้นขึ้นมาจากการปรับซาวด์ฟังก์ที่ล้ำและสร้างสรรค์ที่สุดในชีวิตวัยรุ่นและวัยหนุ่มให้เป็นซาวด์ของเขาเอง และสิ่งที่เจ๋งกว่าการนำงานชิ้นเอกเหล่านี้มาบิดใหม่ก็คือการยกเหล่า MC มากพรสวรรค์ยากหาใครเปรียบที่กระหายอยากจะเป็นที่สุดของรุ่นมาไว้ในอัลบั้ม ซึ่งหนึ่งในนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก Snoop Dogg ในวัยหนุ่ม
“มันเหมือนมีความตึงเครียดในสตูดิโอ แบบมีทั้งแก๊ง Bloods อยู่ตรงนี้และแก๊ง Crips อยู่ตรงนั้น แต่มันก็เพิ่มความคิดสร้างสรรค์ให้กับงาน”
Dr. Dre
อัลบั้มที่ตั้งชื่อตามกัญชาคุณภาพสูงในเวลานั้นประกอบไปด้วย Posse Cut ที่เชือดเฉือนกันอย่างดุเดือด (ใน “Deeez Nuuuts” และ “Stranded on Death Row”) การฉายภาพเรื่องราวของคนหนุ่มสาวสู้ชีวิต (ใน “Let Me Ride” และ “Nuthin’ But a ‘G’ Thang”) และการรำพันถึงความไม่ปลอดภัยในชีวิตแบบหาเช้ากินค่ำ รวมถึงความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันในสังคมคนผิวดำ (ใน “Lil’ Ghetto Boy” และ “A N***a Witta Gun”) แม้จะปฏิเสธไม่ได้ว่ามีเพลงที่ส่อถึงความเกลียดชังผู้หญิงอยู่จำนวนหนึ่ง (เช่น “Bitches Ain’t Shit” เป็นต้น) แต่ในสมัยนั้นและจนถึงตอนนี้ก็ยังถือว่า The Chronic คือทุกสิ่งที่ทำให้ค่ายเพลงอย่าง Death Row Records กลายมาเป็นที่รู้จัก (และอื้อฉาว) ในฐานะแหล่งปลุกปั้นสตรีทแร็พระดับเทพเและศิลปินชื่อก้องอีกมากมายในประวัติศาสตร์เพลงแร็พ