ผลงานคลาสสิกสุดดาร์กและแน่วแน่ที่นำพาอันตรายกลับมาสู่เพลงร็อค
Appetite for Destruction
Guns N' Roses
52
สุดยอดอัลบั้มที่พาโลกไปทำความรู้จักกับ Guns N’ Roses ในปี 1987 ไม่เพียงมาพร้อมกับความดาร์ก แต่ยังเป็นอัลบั้มที่ไม่เคยหันหนีจากสิ่งที่พวกเขาต้องการจะสื่อ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะน่ากระอักกระอ่วนแค่ไหน อย่างเพลงที่พูดถึงยาเสพติดก็ไม่ได้พูดถึงอาการเมายาแบบล่องลอย หากแต่เป็นการเมาจนหมดสติ (“Mr. Brownstone”, “Nightrain”) ส่วนเพลงที่พูดถึงเรื่องเพศก็ใช่ว่าจะโฟกัสที่กิจกรรมทางกาย แต่เป็นอำนาจที่มาพร้อมกับการมีเซ็กส์ต่างหาก (“Anything Goes”) และเมื่อถึงคิวของเพลงปลุกพลัง เพลงนั้นก็มาพร้อมกับฉากหลังของความโสมมและความทุกข์ระทม (“Paradise City”) ส่วนเพลงบัลลาดก็มาพร้อมความหวาดระแวงว่า ไม่มีสิ่งที่สุดแสนจะบริสุทธิ์ใดที่จะมีอยู่จริงได้ (“Sweet Child o’ Mine”)
Guns N’ Roses ถือเป็นวงที่ออกมาแก้เลี่ยนให้กับความเนี้ยบของเพลงป๊อปเมทัลที่ครองชาร์ตเพลงและคลื่นวิทยุในช่วงเวลานั้น คงคล้ายๆ The Rolling Stones กับบรรดาวงที่ป๊อปกว่าในช่วงต้นยุค 60 ไม่เพียงแต่ Appetite จะสามารถเทียบชั้นกับวงดนตรีเหล่านั้นในเชิงยอดขายได้แล้ว แต่ยังเข้ามาแทนที่ พร้อมปูทางให้ซาวด์ดนตรีที่หยาบขึ้น และมีส่วนในการทำให้ดนตรีกรันจ์เป็นที่นิยมถล่มทลายในอีกไม่กี่ปีต่อมา วงบางวงทำให้การเล่นดนตรีแบบลวกๆ ฟังดูเป็นการปลดปล่อย แต่ Guns N’ Roses ทำให้มันฟังดูอันตราย
“ให้ผมเดานะ แนวนี้มันเป็นแนวแฮร์เมทัลหรืออะไรประมาณนั้น แต่สำหรับผมแล้วอัลบั้มนี้มันไปไกลกว่านั้นมาก ผมรู้สึกว่าหลายๆ วงก็พยายามจะทำอัลบั้มให้ได้แบบนี้”
Pete Wentz