อัลบั้มแรกของวงจากบริสทอลกับการก่อร่างซาวด์ทริปฮอปที่เหมือนจะปลอบประโลมแต่แฝงไว้ด้วยความอึดอัด
Dummy
Portishead
67
มีอัลบั้มเดบิวต์ไม่กี่อัลบั้มที่โดดเด่นและมีความสมบูรณ์ในตัวเหมือน Dummy อัลบั้มปี 1994 ของ Portishead จังหวะเนิบนาบบวกกับซาวด์ชวนขนลุกนี้ได้กลายเป็นแม่แบบของแนวดนตรีที่เรารู้จักกันในชื่อ “ทริปฮอป” อัลบั้มนี้ตั้งชื่อตามละครทีวีอังกฤษยุค 70 เกี่ยวกับหญิงหูหนวกที่ผันตัวไปเป็นหญิงขายบริการ ซึ่งแต่ละแทร็กอัดแน่นไปด้วยเสียงสแครชแผ่น เสียงกลองสั่นกระตุก และเสียงกีตาร์ที่แตกพร่า ทั้งหมดประสานเข้าเป็นเนื้อเดียวกันด้วยเสียงร้องแหลมสูงของนักร้องนำ Beth Gibbons ที่พูดถึง “ความดำมืดและความหมองหม่นชั่วนิรันดร์” (“Wandering Star”)
“พวกเราต้องแน่วแน่กับความคิดที่ว่าเราอยากทำและไม่อยากทำอะไร”
Geoff Barrow
Portishead
แทร็กที่โดดเด่นอย่าง “Sour Times” และ “Glory Box” กล่อมผู้ฟังเข้าสู่ภวังค์ด้วยเสียงเครื่องสายที่ค่อยๆ ดังขึ้น จังหวะกลองกระชับคมกริบ และเสียงร้องไหลลื่นของ Beth จนเกิดเป็นซาวด์ที่แพร่หลายในหมู่ศิลปินร่วมยุคเดียวกันอย่าง Morcheeba, Mono และ Sneaker Pimps ซึ่งถึงกับทำให้ Dummy ถูกจัดประเภทแบบผิดๆ ว่าเป็นดนตรีกล่อมเกลาใจ แต่อย่าถูกหลอกง่ายๆ เพราะนี่คืออัลบั้มที่สนุกกับการสร้างความอึดอัดให้คนฟัง ด้วยความสามารถในการปลอบประโลมด้วยท่วงทำนองอบอุ่น พร้อมกับสั่นประสาทเราไปด้วย กล่าวได้ว่า Dummy เป็นอัลบั้มสำหรับผู้ที่ชอบใช้ชีวิตในยามค่ำคืนทุกหนทุกแห่งและตลอดไป