งานชิ้นเอกที่เปิดเปลือยตัวตนของ Donald Fagen และ Walter Becker ในโทนโรแมนติกหม่นเศร้า
Aja
Steely Dan
73
ในอัลบั้มชุดนี้ Donald Fagen และ Walter Becker ได้ปรับเปลี่ยนแนวทางการบันทึกเสียงใหม่ จากที่เคยให้กลุ่มคนที่พวกเขาเลือกไว้มาบรรเลงเพลงชุดหนึ่งตั้งแต่ต้นจนจบ มาเป็นการให้นักดนตรีหลายคนลองเล่นเพลงท่อนเดียวกันจนกว่าจะพบส่วนผสมที่น่าพอใจ แล้วก็ทำเช่นนี้ใหม่ในเพลงถัดๆ ไป แม้กระบวนการนี้จะยุ่งยากซับซ้อน แต่ Aja กลับให้ซาวด์ที่ตรงไปตรงมาที่สุดเท่าที่ Steely Dan เคยสร้างสรรค์มา ทั้งความเป็นอาร์แอนด์บีที่อยู่ใน “Josie” และจังหวะชวนโยกใน “Black Cow” ส่วน “Peg” ก็ให้ความรู้สึกว่าเป็นดนตรีแดนซ์อย่างแท้จริงมากกว่าเป็นแค่การเขียนให้เป็นเพลงแดนซ์
“Steely Dan คือวงที่มีทุกเพลงที่คุณชอบ แต่คุณไม่รู้ว่ามันเป็นเพลงของใคร นั่นแหละพวกเขา”
Mayer Hawthorne
ในแวดวงเพลงป๊อปของแคลิฟอร์เนียยุค 1970 นั้น Donald และ Walter มีภาพลักษณ์ของฮิปสเตอร์นักอ่านจากนิวยอร์กที่เติบโตมากับดนตรีอาร์แอนด์บีและแจ๊สเสมอมา แต่ Aja นับเป็นครั้งแรกที่ตัวตนนี้เผยชัดในงานดนตรี และถึงจะมีตัวเลือกอื่นที่ใกล้เคียงอีกมากมาย แต่ก็ไม่มีตัวละครไหนที่ถ่ายทอดความโรแมนติกหม่นเศร้าของ Steely Dan ได้เหมือนหนุ่มย่านชานเมืองในเพลง “Deacon Blues” ผู้ใฝ่ฝันจะเป็นมือแซ็กโซโฟน แต่สุดท้ายก็ได้แต่เมาเหล้าและเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ แน่นอนว่าเขาเป็นคนแปลกแยก แต่อย่างน้อยเขาก็เคยเชื่อมั่นในบางสิ่งบางอย่าง