ยุ่งเหยิงแต่ตรงไปตรงมา เป็นพิมพ์เขียวของดนตรีอะคูสติกร็อคโทนหม่นที่จะตามมาอีกมากมาย
After the Gold Rush
Neil Young
81
After the Gold Rush อาจถือเป็นอัลบั้มหลายรางวัลแพลตทินัมอัลบั้มแรกที่บันทึกเสียงในห้องใต้ดินบ้านใครสักคน แต่ที่สำคัญไม่แพ้กันคือมันให้ซาวด์แบบนั้นจริงๆ Neil Young ค้นพบสไตล์ที่จะกำหนดแนวทางให้เขาต่อไปอีกกว่า 50 ปีข้างหน้า ซึ่งก็คือดนตรีที่ออกมาจากสัญชาตญาณ ตรงไปตรงมา แฝงไว้ด้วยความยุ่งเหยิง แต่มั่นใจได้ว่าจะยังคงนำเสนอมุมมองที่ลึกซึ้งด้านการสร้างสรรค์ ตอนที่มือกีตาร์ฝีมือฉกาจรุ่นใหม่ในเวลานั้นอย่าง Nils Lofgren ตอบกลับคำขอให้มาเล่นเปียโนโดยบอกว่าเขาเล่นไม่เป็น Neil ก็บอกว่าเยี่ยมเลย นี่แหละมือเปียโนแบบที่เขากำลังมองหา
และในช่วงเวลาที่การมองโลกในแง่บวกของยุค 60 แปรเปลี่ยนเป็นความเป็นจริงในสงครามเวียดนามและการทำลายสิ่งแวดล้อม Neil ตอบสนองต่อความเป็นไปรอบตัวด้วยวิธีการที่คนสมัยนี้คุ้นเคยกันดี นั่นคือการถอยกลับไปหาจุดที่เงียบสงบและหม่นเศร้าสิ้นหวัง (อย่างในเพลง “After the Gold Rush”) ซึ่งเป็นโทนที่กลายเป็นอิทธิพลให้งานดนตรีมากมายในเวลาต่อมา ตั้งแต่งานของ Elliott Smith ไปจนถึง Bon Iver โดยในขณะที่ James Taylor และ Joni Mitchell มุ่งนำเสนอมุมมองอันลุ่มลึกซับซ้อน Neil ก็ยังคงอยู่กับเนื้อเพลงเรียบง่ายที่เล่นคำสัมผัสระหว่าง “burning” กับ “turning” และ “fly” กับ “sky” เช่นนี้เรื่อยไป
