อัลบั้มเดบิวต์ของสุดยอดศิลปินพังก์ที่ผสานจารีตนิยมเข้ากับแนวคิดสุดโต่งได้อย่างลงตัว
Horses
Patti Smith
83
ในมุมหนึ่ง Patti Smith ก็ชอบเดินตามขนบโดยควานหาแรงบันดาลใจจากอะไรแนวๆ Bob Dylan, Mick Jagger และซาวด์ป๊อปในยุค 60 แต่ในอีกมุมหนึ่งเธอก็เป็นพวกแรงไม่เบา เห็นได้จากความแน่วแน่ ความเข้มข้น และอิทธิพลที่เธอถ่ายทอดลงไปในซีนอาร์ตและพังก์สุดดิบที่เพิ่งผุดขึ้นมาในนิวยอร์กด้วยบทกวีและเพลงแจ๊ซ โดยอ้างถึง Arthur Rimbaud และ Jack Kerouac อัลบั้มแรกของเธอที่เปิดตัวในปี 1975 (โปรดิวซ์โดย John Cale จาก The Velvet Underground) จึงครอบคลุมทุกเรื่องราวที่กล่าวมาและอีกมายมาย
ความมหัศจรรย์ของ Horses อยู่ที่ดนตรีในอัลบั้มนี้ ที่อัดแน่นไปด้วยประวัติศาสตร์เพลงร็อค แต่ก็พยายามถ่ายทอดเพลงให้ดูราวกับว่าไม่เคยมีใครได้ฟังมาก่อน ดังนั้นพอเธอดัดแปลงเนื้อเพลงท่อนหนึ่งจาก “Gloria” ซึ่งเดิมเป็นผลงานของวง Them ให้เป็น “Jesus died for somebody’s sins, but not mine” ก็เป็นการย้ำเตือนว่าเพลงร็อคนั้นเป็นเสียงของคนที่ไม่ศรัทธาในพระเจ้า และเมื่อภาพฝันถึงฉากวินาศใน “Land” ลงเอยให้นึกถึงเพลง “Land of 1000 Dances” จากยุค 60 นั่นก็ด้วยเหตุผลที่ว่าการแสดงออกซึ่งความเป็นตัวเองของวัยรุ่นถือเป็นเรื่องศักดิ์สิทธิ์ในแบบเฉพาะตัว และเมื่อ Patti ผ่อนอารมณ์ลงด้วยการร้องดูวอปในเพลง “Birdland” นั่นคงเป็นเพราะบางทีเราก็หาคำมาบรรยายไม่ได้เหมือนกัน
“สไตล์การร้องของเธอกับวงดนตรีสดคือการท่องอาขยานยาวๆ และมันก็แปลกใหม่เสียจนลบเลือนกฎเกณฑ์ทั้งหลายไปเลย”
Liz Phair