Punk’tan daha da büyük, cesur, deneysel ve politik bir albüm.
London Calling
The Clash
35
The Clash’in ilk iki albümü ne kadar muhteşem olursa olsun, 1979 itibarıyla çoğunlukla sınırlı, hatta geriye dönük görünmeye başlayan bir punk planı üzerinde kurgulanmışlardı. Provalar için bir kaporta dükkanının bitişiğindeki derme çatma bir yere yerleşen grup, görünüşte kendi konfor alanının dışında kalan reggae, soul, rockabilly ya da pub rock gibi tarzlarda cover’lar yapmaya başladı. London Calling, sadece üslupsal özlülüğü deneysellikle değiştirmekle kalmadı, aynı zamanda The Clash’in punk’tan bile daha büyük hale gelişini de tanımladı.
London Calling’in en dikkat çekici yanı, ne kadar çok alanı kapsadığı değil, aynı zamanda grubun bu alanlardaki iddiasını olabildiğince rahat bir şekilde ortaya koymasıydı. Death or Glory, Hateful, Revolution Rock ve Lover’s Rock’ın dışında kamusal mücadelelere odaklanan Clampdown ve Mick Jones’un özel ilişkiler hakkındaki Train in Vain’i gibi şarkılar içsel dünyalarımızın genellikle dış gerçekliklerimizin ürünü olduğuna dair köklenmiş düşünceleri geliştiriyor. Yoksul beyaz İngiliz çocuklarının azalan umutları karşısındaki gelecek arayışı, bir zamanlar yerel bir mücadele olarak çerçevelenirken bu dönemde uluslararası hale geldi. Albümde işçi sınıfına ve sıradan insanların yaşamlarına odaklanan şarkılara da yer veriliyor.