Punk tanrıçası, ilk albümünde gelenekselliği radikalizmle kusursuz şekilde harmanlıyor.
Horses
Patti Smith
83
Patti Smith bazı açılardan Bob Dylan ve Mick Jagger gibi isimlerden ve 60’lar pop’undan ilham alan bir gelenekçiydi. Diğer açılardan ise bir radikaldi: Kararlılığı ve yoğunluğun yanında, New York’un yeni oluşmaya başlayan, ham sanat ve punk ortamına şiir ve cazla eşlik ediyor, Rimbaud ve Kerouac’ın isimlerini anıyordu. Yapımcılığını The Velvet Underground’dan John Cale’in üstlendiği 1975 tarihli ilk albümü, tüm bunları ve daha fazlasını kapsıyor.
Horses’ın büyüsü, rock tarihine derinlemesine bağlı kalırken aynı zamanda müziği daha önce hiç kimsenin duymadığı gibi aktarmaya çalışmasında gizli. Them’in Gloria adlı şarkısına yaptığı uyarlamaya “İsa birilerinin günahları için öldü, ama benimki için değil” dizesiyle başlaması, adeta rock’ın muhaliflerin sesi olduğunu hatırlatır. Land’in kıyamet vizyonları yerini 60’ların Land of 1000 Dances’ına bıraktığında, gençlerin kendilerini bedenleriyle ifade etmelerini onların tarzlarında kutsallaştırır. Ve Birdland, Smith’in doo-wop söylemesiyle sona erdiğinde, bunun nedeni bazen kelimelerin yetersiz kalmasıdır.
“O uzun format, o sözlü platform ve onun canlı bir grupla çalma şekli. Disiplini bulanıklaştırma noktasına kadar yenilikçi.”
Liz Phair