Sneno duboko uranjanje nagovijestilo je da su ambicije gotičkih zvijezda narasle do veličine stadiona.
Disintegration
The Cure
56
Četiri godine nakon što su autentične melodije albuma The Head on the Door označile neopozivi prekid s klaustrofobičnim intenzitetom gotičkih ikona iz ranih 80-ih, osmi album grupe The Cure izoštrio je te pop instinkte i proširio njihovu viziju do proporcija stadionskih veličina.
„Dok stignete do Disintegrationa, sve postane puno čudnije i mračnije, a ja sam totalno bio u tome.”
Kaskade
Disintegration predstavlja duboko uranjanje u jedinstveno raspoloženje: čeznutljivo i duboko melankolično, informirajući (i informirano uz) valove britanskog shoegazea i dream popa. Glavni alt-rock hitovi „Pictures of You”, „Lovesong” i „Fascination Street” neposredni su i neizbrisivi u katalogu benda, no The Cure je ublažio svoje emocije tako da čak ni glavni tonalitet pjesme kao što je „Plainsong” nije obilježen svjetlošću, već dubljom i bogatijom nijansom.
Iako je na albumu prisutan i odjek njihove ranije (prepoznatljive) turobnosti, prepuštanje očaju ovog je puta djelovalo neobično dobrodošlo. Robert Smith kao da je otkrio da se u najhladnijim noćima možemo utopliti jedino ako se umotamo u vlastitu usamljenost. A pritom je gotičku glazbu (i njezine obožavatelje) odveo u svijet mainstreama.