Odważny album eksperymentalny rozszerzający definicję punka.
London Calling
The Clash
35
Mimo że pierwsze dwa albumy The Clash były jak najbardziej udane, to u ich podstaw leżały punkowe schematy, które w 1979 roku zaczynały już lekko trącić myszką, a może nawet sugerować pewną reakcyjność. Znalazłszy tymczasową salę prób po sąsiedzku z warsztatem samochodowym, zespół zaczął więc ćwiczyć covery w gatunkach wykraczających poza jego strefę komfortu: reggae, soul, rockabilly czy pub rock. Płyta London Calling nie tylko zastąpiła zwięzłość stylistyczną eksperymentami, lecz również utrwaliła moment, w którym The Clash przerośli ograniczenia punk rocka.
Nawet dziś za wybitne cechy London Calling wypada uznać nie tylko zakres muzycznych inspiracji, lecz także swobodę, z jaką grupa je czerpie. Grają i ciężko („Death or Glory”, „Hateful”), i lekko („Revolution Rock”, „Lover’s Rock”), śpiewają zarówno o problemach społecznych („Clampdown”), jak i osobistych relacjach („Train in Vain” Micka Jonesa), a nawet nie boją się popaść w banał, dowodząc, że nasze życie wewnętrzne jest zawsze zależne od zewnętrznych okoliczności. Narracja, która z początku była mocno zawężona tematycznie — białe angielskie dzieciaki z biednych rodzin walczą o przyszłość w obliczu ograniczonych szans życiowych — nabrała międzynarodowego charakteru i zaczęła opisywać znój klasy pracującej w szerokim ujęciu, przybierając postać ballad dla zwykłych ludzi.