Dylan gaat op de elektronische toer en neemt de hele cultuur met zich mee.
Highway 61 Revisited
Bob Dylan
14
I need a dump truck, mama, to unload my head' [‘Mama, ik heb een kiepwagen nodig om mijn hoofd leeg te maken’] beklaagt Bob Dylan zich ergens in het midden van zijn titelloze album uit 1965. Op dat moment had de muziekdichter en de stem van de opkomende tegencultuur veel aan zijn hoofd. Hij was uitgeput na een slopende Britse tournee. Ook had hij in de 3 jaar daarvoor liefst 5 albums uitgebracht. Had hij niets meer te zeggen, of geen energie meer om zijn gedachten te delen?
“Het is de overgang naar rockster, tijd om dingen anders te doen – en daarmee mensen te irriteren.”
Ondara
Op deze negen nummers was Dylan bijna overal klaar mee. Hij rekent af met de barbaarse wereld in ‘Just Like Tom Thumb’s Blues’, met de oppervlakkigheid van de elite in ‘Ballad of a Thin Man’ en met hartzeer in ‘It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry’. De Vietnamoorlog liep uit de hand, het land kwam in protest en Dylan had moeite met zijn nieuwe status. Dit waren de overpeinzingen van een oververhitte geest die het theater van de mensheid in muziek wilde vatten. Het gaf luisteraars houvast op een moment dat de taal en de wereld van rock snel veranderden, wat gebeurde op − en vanwege − Highway 61 Revisited.