Als je jong bent, raakt alles je met de intensiteit van een orkest.
Pet Sounds
The Beach Boys
20
Brian Wilsons arrangementen gaven rockmuziek een complexiteit die nog niemand kende, maar ze brachten ook een simpel, poëtisch punt over: als je jong bent, raakt alles je met de intensiteit van een groot orkest. In een tijd waarin bands als The Velvet Underground popmuziek begonnen te gebruiken om het echte leven te verkennen, greep Pet Sounds terug naar de fantasiewereld van pop uit de jaren 30, exotica uit de jaren 50, het vroegere Hollywood en de eerste jaren van televisie. En hoe sacraal de toon van het album ook is (Wilson noemde zijn volgende project Smile een “tienersymfonie voor God”), is het te merken dat coauteur Tony Asher een achtergrond had in reclame. Ondanks zijn ambities wist Wilson ook dat hij een directe en universele toon nodig had.
“Mensen gingen hierdoor begrijpen dat een album een bijzondere reis kan zijn.”
Graham Nash
Van alles wat Pet Sounds heeft betekend, beklijft vooral het idee dat popmuziek ondanks de toegankelijke en extraverte aard ervan ook diepe innerlijke werelden kan uitdragen. Wilsons experimenten met LSD komen niet op een opzichtige manier aan bod, maar je kunt horen dat hij gevoelens naar boven probeerde te halen die zo diep verborgen zaten dat het een avontuur op zich was ze te ontrafelen.