Pure straatpoëzie vol wiet, woede en g-funk.
The Chronic
Dr. Dre
19
The Chronic wordt voortgestuwd door wiet, woede en g-funk. Dat laatste is een zijtak van hiphop uit de westkust van de Verenigde Staten die Dr. Dre had bedacht, leunend op de funkmuziek waarnaar hij als tiener luisterde. En wie horen we rappen over die gesamplede meesterwerken? Dre gaf een kans aan een groepje nog relatief onbekende maar enorm getalenteerde rappers met een brandende ambities om door te breken − onder wie de jonge Snoop Dogg.
“Het voelde gespannen in de studio. Je hebt de Bloods hier en de Crips daar. Maar het voegde iets toe aan de creativiteit.”
Dr. Dre
Het album, dat is vernoemd naar een soort marihuana, bevat strijdlustige posse cuts (‘Deeez Nuuuts’, ‘Stranded on Death Row’), levendige beschrijvingen van het leven van jonge criminelen (‘Let Me Ride’, ‘Nuthin’ But a ‘G’ Thang’) en overpeinzingen van de gevaren van die levensstijl (‘Lil’ Ghetto Boy’, ‘A N***a Witta Gun’), al kan een flinke portie vrouwenhaat ook niet ontkend worden (‘Bitches Ain’t Shit’). Maar The Chronic was en is vooral een uithangbord van het label Death Row Records, dat bekendstaat om zijn superieure straatrap en neus voor de grootste talenten in de hiphop.