Een supergroep vindt houvast om grotere sprongen te kunnen maken.
Led Zeppelin II
Led Zeppelin
27
Op het debuutalbum uit 1969 voelde de langzame en harde incarnatie van Britse bluesrock misschien nog wat onvolmaakt aan, maar op het vervolg acht maanden later, Led Zeppelin II, was het een naadloos geheel. En het was te horen dat de band flink had getoerd. Het album bevat een paar nummers die op het podium zijn ontstaan of daar verder zijn ontwikkeld, plus nummers (zoals 'Whole Lotta Love') die verhaalden over de verhoudingen tussen de bandleden. Het maakte alles directer, maar het stelde de band vooral ook in staat om grotere en vreemdere sprongen te kunnen maken.
Er is genoeg gezegd over hoe vrij Led Zeppelin zich de zwarte Amerikaanse blues toe-eigende, maar de realiteit − en de nalatenschap − ligt wat ingewikkelder. Luister naar Led Zeppelin II en je hoort jonge Britse mannen die de blues als slechts één van de ingrediënten hebben verwerkt in hun eigen rockformule. Daarin baant die blues geheimzinnig een weg tussen de Keltische accenten van 'Thank You' of de door Tolkien geïnspireerde beelden die Jimmy Page verwerkt in 'Ramble On'. Led Zeppelin II markeerde het moment waarop de band op blues gebaseerde rock had verwerkt tot iets nieuws, iets wat zich minder makkelijk liet definiëren.