Muziek om van te huilen of lachen. Tegelijkertijd.
The Queen Is Dead
The Smiths
66
Morrissey wilde al eens graag de Oscar Wilde van de popmuziek zijn, maar op het derde album van The Smiths sleepte hij die status definitief binnen. Velen probeerden tevergeefs de unieke chemische reactie tussen zijn wanhoop en de huilende gitaren van Johnny Marr te imiteren, maar niemand kon met nummers over verdriet zoveel luisterplezier opwekken.
The Queen Is Dead blijft het meest dramatische − zelfs melodramatische − album van de band, met Morrissey die zich zorgen maakt over het sterrendom ('Frankly, Mr. Shankly'), het celibaat ('Never Had No One Ever') en eindeloos zelfmedelijden ('Bigmouth Strikes Again', 'The Boy With the Thorn in His Side'). De zanger is naar eigen zeggen zelfs in staat om het lijden van Jeanne d'Arc te voelen.
Deze benadering van zelfspot werkt het beste op het tintelende, bijzonder romantische 'There Is a Light That Never Goes Out', waarop hij croont: ‘If a double-decker bus crashes into us/To die by your side is such a heavenly way to die.’ Nooit was een band zo open, oprecht en schalks tegelijkertijd.
“Geloof het of niet, The Smiths vermengden het geluid van girlgroups met electro.”
Johnny Marr
The Smiths